rozdział iv
O religiach Aduanu
W Aduanie dominuje pięć następujących religii: Starowiara, Nowowiara, Pryncypia Trójcy, kult Dwubóstwa i Wierzenia Kadoru. Najpopularniejszą z nich jest Nowowiara, najmniej - kult Dwubóstwa. Starowiara przeważa w Tiglavve. Nowowiarę praktykuje się głównie w Zjednoczonej Avii, Akavellu i Veteris, a kult dwubóstwa i Pryncypia Trójcy w Loravii. W Verianie kultywuje się stare wierzenia, podobnie jak na prowincjach zajętych przez Imperium Castellijskie. Szacuję, że ludzi nie praktykujących żadnej religii jest około dwie dziesiąte całej populacji.
| W imię miłości, nowowiercy zamordowali pół tysiąca niewinnych ludzi - czarodziei, guślarzy, wróżbitów i zielarzy.
Nie oszczędzili kobiet ani uczniów. Spalenie na stosie dziewięćdziesięciu czterech czarodziei w IM109 zapisało się w historii jako Ognista Masakra Imbryjska. |
Bartolomeo Neroni - Cena mitológica | edited by Infera
PRYNCYPIA TRÓJCY
Pryncypia Trójcy są systemem filozoficzno-religijnym, w którym nie istnieje pojęcie bóstwa. Wedle pierwszych, fundamentalnych tez, świat składa się z nieosobowych Czasu, Przestrzeni oraz Światła – nieskażonych wszechelementów. Każde z nich ma swoje przeciwieństwo — nonelementy, dla Czasu jest to Nieskończoność, Przestrzeni — Pustka, Światła — Ciemność. Dalsze Pryncypia Trójcy są zasadami, według których człowiek powinien żyć, rozumować i poznawać świat. Choć pozornie nie ograniczają człowieka, wpływają na codzienne życie — nakazują skromną egzystencję, izolowanie się od ciemności – wszelkiego zła, jakim jest magia i rozprzestrzenianie światłości u innych. Według zasad inne religie są tylko próbą zaburzenia równowagi świata przez nonelementy, więc należy się ich wystrzegać.
Wyznawcy pryncypiów nie składają ofiar ani nie świętują. Zasady te czci się przez indywidualne lub zbiorowe medytacje w świątyniach, które z reguły są ogromnymi, strzelistymi budowlami przepełnionymi światłem. Wszystkie 120 pryncypiów zapisanych jest w jednym zwoju, zwanym Źródłem. Źródło zostało ponoć spisane przez Wielkiego Oświeconego i przekazane dwunastu kapłanom. Choć przez głosicieli tej religii traktowane jest poważnie, dla większości wyznawców — Oświeconych jest ono tylko papierkiem, dzięki któremu mogą oni usprawiedliwiać swoje czyny. Wierzenie to dzieli całą ludzkość na tzw. Oświeconych, Innych (którzy mogą stać się oświeconymi) oraz Służących Ciemności, których trzeba zwalczać (do nich zaliczają się czarodzieje, alchemicy i pokrewne profesje).
Mimo braku oficjalnego zwierzchnika, nad oświeconymi pieczę sprawują uczniowie dwunastu kapłanów – są oni nauczycielami i przewodnikami w drodze życia oświeconych. Żyją w celibacie, ubierają się w szare, proste szaty i mieszkają wokół świątyń oraz podróżują. Ich rolą ma być nawracanie innych ludzi, choć często są heretykami, głosząc własną interpretację pryncypiów.
Wyznawcy pryncypiów nie składają ofiar ani nie świętują. Zasady te czci się przez indywidualne lub zbiorowe medytacje w świątyniach, które z reguły są ogromnymi, strzelistymi budowlami przepełnionymi światłem. Wszystkie 120 pryncypiów zapisanych jest w jednym zwoju, zwanym Źródłem. Źródło zostało ponoć spisane przez Wielkiego Oświeconego i przekazane dwunastu kapłanom. Choć przez głosicieli tej religii traktowane jest poważnie, dla większości wyznawców — Oświeconych jest ono tylko papierkiem, dzięki któremu mogą oni usprawiedliwiać swoje czyny. Wierzenie to dzieli całą ludzkość na tzw. Oświeconych, Innych (którzy mogą stać się oświeconymi) oraz Służących Ciemności, których trzeba zwalczać (do nich zaliczają się czarodzieje, alchemicy i pokrewne profesje).
Mimo braku oficjalnego zwierzchnika, nad oświeconymi pieczę sprawują uczniowie dwunastu kapłanów – są oni nauczycielami i przewodnikami w drodze życia oświeconych. Żyją w celibacie, ubierają się w szare, proste szaty i mieszkają wokół świątyń oraz podróżują. Ich rolą ma być nawracanie innych ludzi, choć często są heretykami, głosząc własną interpretację pryncypiów.
Więcej...
Około 1140 roku, w Aduanie pierwszy raz zanotowano obecność dwunastu wędrowców, którzy kazali nazywać siebie Kapłanami Pryncypiów Trójcy – jak się okazało, nieznanej wcześniej religii. Skąd właściwie wzięli oni i ich wiara – nie wiadomo, choć jak zakładam, że przybyli oni z Ziem Nieznanych.
Przez kilka lat, podróżowali po całym Kontynencie, nawracając przypadkowych ludzi, nazywając ich swoimi uczniami lub Oświeconymi. Po roku podążała już za nimi spora garstka ludzi – starych, młodych, kobiet i mężczyzn. Bywali na dworach, próbując zainteresować władców królestw swoją religią, lecz bezskutecznie. Podczas podróży sześciu kapłanów zmarło, trzech zostało zamordowanych m.in. przez Castellijczyków i Tiglavian. Traktowano ich z nieufnością, choć żadnego zła nie czynili. Gdy w 1152 roku dotarli do Loravii, ówczesny król Engrin II ugościł ich siebie. Tryteiści, jak zaczęto ich nazywać, wpłynęli na niego i przedstawiając mu największe tajemnice pryncypiów, przekonali do porzucenia prymitywnego Kultu Dwubóstwa. Król zgodził się, prawdopodobnie na starość pozbawiony zdrowego rozsądku. Jego decyzja wzbudziła protesty, ale wśród szlachty znalazło się wielu jego popleczników. Ojczysty kult Yetuny i Harana, który zezwalał na praktykowanie magii, był potępiany przez królestwa Czarnego Aktu, które stanowiły dobry rynek zbytu, lecz jednocześnie nie chciały wznowić układów handlowych. Zmiana religii oznaczała otwarcie dawnych szlaków handlowych.
Gdy pięć lat temu zmarł ostatni kapłan Pryncypiów, po pierwszych głosicielach pozostało Źródło oraz spore grono ich uczniów. Większość z szerzyło herezję, usprawiedliwiającą niegodziwy styl życia. Uczniowie zawarli niemy pakt ze starym królem — wykorzystując swoją silną pozycję pośród zamożnych, podjudzali do karania chłopów, walki z niewierzącymi i pozbywania się starych wierzeń.
Większość ludzi nie pojmuje tych zasad i uparcie trwa przy kulcie Yetuny i Harana, lecz coraz więcej jest jednak takich, którzy używają przekłamanych zasad do usprawiedliwiania swoich czynów. Dla przykładu, według oryginalnych pryncypiów kobiety są równe mężczyznom, lecz heretycy uznali je za słabe i podatne na ciemność — zło. Gdy zmarł stary król, na jego następce spadła ważna decyzja – poprzeć tryteistów lub ich zniszczyć. Jeśli Parvan Farskaaj opowie się za Kultem Yetuny, możni zbuntują się przeciwko niemu. Jeśli poprze ich, ludzie mogą wzniecić powstanie, co zapoczątkuje wojnę domową.
Przez kilka lat, podróżowali po całym Kontynencie, nawracając przypadkowych ludzi, nazywając ich swoimi uczniami lub Oświeconymi. Po roku podążała już za nimi spora garstka ludzi – starych, młodych, kobiet i mężczyzn. Bywali na dworach, próbując zainteresować władców królestw swoją religią, lecz bezskutecznie. Podczas podróży sześciu kapłanów zmarło, trzech zostało zamordowanych m.in. przez Castellijczyków i Tiglavian. Traktowano ich z nieufnością, choć żadnego zła nie czynili. Gdy w 1152 roku dotarli do Loravii, ówczesny król Engrin II ugościł ich siebie. Tryteiści, jak zaczęto ich nazywać, wpłynęli na niego i przedstawiając mu największe tajemnice pryncypiów, przekonali do porzucenia prymitywnego Kultu Dwubóstwa. Król zgodził się, prawdopodobnie na starość pozbawiony zdrowego rozsądku. Jego decyzja wzbudziła protesty, ale wśród szlachty znalazło się wielu jego popleczników. Ojczysty kult Yetuny i Harana, który zezwalał na praktykowanie magii, był potępiany przez królestwa Czarnego Aktu, które stanowiły dobry rynek zbytu, lecz jednocześnie nie chciały wznowić układów handlowych. Zmiana religii oznaczała otwarcie dawnych szlaków handlowych.
Gdy pięć lat temu zmarł ostatni kapłan Pryncypiów, po pierwszych głosicielach pozostało Źródło oraz spore grono ich uczniów. Większość z szerzyło herezję, usprawiedliwiającą niegodziwy styl życia. Uczniowie zawarli niemy pakt ze starym królem — wykorzystując swoją silną pozycję pośród zamożnych, podjudzali do karania chłopów, walki z niewierzącymi i pozbywania się starych wierzeń.
Większość ludzi nie pojmuje tych zasad i uparcie trwa przy kulcie Yetuny i Harana, lecz coraz więcej jest jednak takich, którzy używają przekłamanych zasad do usprawiedliwiania swoich czynów. Dla przykładu, według oryginalnych pryncypiów kobiety są równe mężczyznom, lecz heretycy uznali je za słabe i podatne na ciemność — zło. Gdy zmarł stary król, na jego następce spadła ważna decyzja – poprzeć tryteistów lub ich zniszczyć. Jeśli Parvan Farskaaj opowie się za Kultem Yetuny, możni zbuntują się przeciwko niemu. Jeśli poprze ich, ludzie mogą wzniecić powstanie, co zapoczątkuje wojnę domową.
KULT YETUNY I HARANA
Już wedle najstarszych zapisów, ludzie zamieszkujący Półwysep Północny oddawali cześć bóstwu o podwójnej osobowości. Wierzenie to jest nazywane kultem Yetuny i Harana lub kultem Dwubóstwa. Bóstwo to od początku wiosny do końca lata jest żeńską Yetuną, twórczynią życia i radości; od początku jesieni do końca zimy, Yetuna zamienia się w Harana, boga śmierci i cierpienia. Oba bóstwa są uosabiane.
Yetuna jest kobietą trzymającą w dłoniach jabłko oznaczające życie i dobrobyt, a na jej ramieniu spoczywa kruk — roztropność i sprawiedliwość (takie znaczenie postaci kruka występuje tylko na północy). Pod jej stopami znajduje się przygnieciony wąż, symbol zła i choroby. Przedstawia się ją jako unoszącą obie dłonie w miłosiernym geście. Yetuna jest strażniczką życia i sprzyja ludziom, budząc całą przyrodę wraz ze swoim nadejściem. Czci się ją pierwszego dnia wiosny i ostatniego dnia lata, śpiewając, ucztując oraz paląc suszone zioła i kwiaty. Jej świątynie są kapliczkami umiejscowionymi w miejscach, w których Yetuna ukazała się swoim kapłankom. Składają się z posągu wykonanego z białego marmuru oraz zdobień wykonanych z czarnego drewna. Pod nimi znajdują się trzy misy, jedna do palenia ziół, druga zawiera czystą wodę o uzdrawiających właściwościach, w trzeciej pozostawia się datki na kapłanki Yetuny, mieszkające w kilku zakonach rozsianych po całym królestwie. Kapłanki te zachowują cnotę i w okresie panowania Yetuny podróżują w grupach, uzdrawiając ludzi w całym królestwie. Ich leczenie polega na stosowaniu ziół o raz modłów do bogini, które wbrew nauce, często skutkują. Do Yetuny wznosi się krótkie modlitwy i są one układane przez każdego wiernego indywidualnie. Jedynie podczas świąt, kapłanki wygłaszają zawsze to samo podziękowanie i prośby. Z boginią związany jest obrzęd chrztu (gdzie dla chłopca prosi się Yetunę o zesłanie odwagi i męstwa; dla dziewczynki prosi się o umożliwienie przekazywania życia i mądrość), narodzin (prosi się o długie życie) i nadania imienia (prosi się Yetunę o ochronę dziecka).
Haran, bóg śmierci i cierpienia jest zupełnym przeciwieństwem Yetuny. Przedstawia się go jako rosłego mężczyznę, dzierżącego miecz — oznakę kary oraz klepsydrę — symbol śmierci i zniszczenia. Jego oczy są przewiązane opaską, co nawiązuje do jego okrucieństwa wobec ludzi i życia. Aby udobruchać Harana, stawia się pomniki wykonane z ciemnych surowców i umieszcza najczęściej w lasach. Przed nimi zostawia się drobne podarunki dla jego kapłanów. Ci mieszkają w zamkniętych klasztorach położonych w górach, dostępnych jedynie wiosną i latem. Słudzy Harana żyją w celibacie, a jesienią i zimą ich część opuszcza zakon, aby uzdrawiać i nauczać ludzi. Haranowi powierza się głównie swoich wrogów. W dzień jego odejścia, dziękuje się za jego łaskę, a w dzień przyjścia, błaga o litościwe obejście się z życiem ludzkim.
Kult Yetuny zmusza do bezwzględnego okazywania szacunku kobietom, jednocześnie je same zmuszając do zachowania względnej czystości duszy — prostytutki oraz homoseksualiści są źle postrzegani w oczach Yetuny. Haran natomiast gardzi tchórzostwem i dezercją, dlatego pojedynki na śmierć i życie oraz surowe kary za dezercję są normalnością w Loravii.
Yetuna jest kobietą trzymającą w dłoniach jabłko oznaczające życie i dobrobyt, a na jej ramieniu spoczywa kruk — roztropność i sprawiedliwość (takie znaczenie postaci kruka występuje tylko na północy). Pod jej stopami znajduje się przygnieciony wąż, symbol zła i choroby. Przedstawia się ją jako unoszącą obie dłonie w miłosiernym geście. Yetuna jest strażniczką życia i sprzyja ludziom, budząc całą przyrodę wraz ze swoim nadejściem. Czci się ją pierwszego dnia wiosny i ostatniego dnia lata, śpiewając, ucztując oraz paląc suszone zioła i kwiaty. Jej świątynie są kapliczkami umiejscowionymi w miejscach, w których Yetuna ukazała się swoim kapłankom. Składają się z posągu wykonanego z białego marmuru oraz zdobień wykonanych z czarnego drewna. Pod nimi znajdują się trzy misy, jedna do palenia ziół, druga zawiera czystą wodę o uzdrawiających właściwościach, w trzeciej pozostawia się datki na kapłanki Yetuny, mieszkające w kilku zakonach rozsianych po całym królestwie. Kapłanki te zachowują cnotę i w okresie panowania Yetuny podróżują w grupach, uzdrawiając ludzi w całym królestwie. Ich leczenie polega na stosowaniu ziół o raz modłów do bogini, które wbrew nauce, często skutkują. Do Yetuny wznosi się krótkie modlitwy i są one układane przez każdego wiernego indywidualnie. Jedynie podczas świąt, kapłanki wygłaszają zawsze to samo podziękowanie i prośby. Z boginią związany jest obrzęd chrztu (gdzie dla chłopca prosi się Yetunę o zesłanie odwagi i męstwa; dla dziewczynki prosi się o umożliwienie przekazywania życia i mądrość), narodzin (prosi się o długie życie) i nadania imienia (prosi się Yetunę o ochronę dziecka).
Haran, bóg śmierci i cierpienia jest zupełnym przeciwieństwem Yetuny. Przedstawia się go jako rosłego mężczyznę, dzierżącego miecz — oznakę kary oraz klepsydrę — symbol śmierci i zniszczenia. Jego oczy są przewiązane opaską, co nawiązuje do jego okrucieństwa wobec ludzi i życia. Aby udobruchać Harana, stawia się pomniki wykonane z ciemnych surowców i umieszcza najczęściej w lasach. Przed nimi zostawia się drobne podarunki dla jego kapłanów. Ci mieszkają w zamkniętych klasztorach położonych w górach, dostępnych jedynie wiosną i latem. Słudzy Harana żyją w celibacie, a jesienią i zimą ich część opuszcza zakon, aby uzdrawiać i nauczać ludzi. Haranowi powierza się głównie swoich wrogów. W dzień jego odejścia, dziękuje się za jego łaskę, a w dzień przyjścia, błaga o litościwe obejście się z życiem ludzkim.
Kult Yetuny zmusza do bezwzględnego okazywania szacunku kobietom, jednocześnie je same zmuszając do zachowania względnej czystości duszy — prostytutki oraz homoseksualiści są źle postrzegani w oczach Yetuny. Haran natomiast gardzi tchórzostwem i dezercją, dlatego pojedynki na śmierć i życie oraz surowe kary za dezercję są normalnością w Loravii.
Starowiara*
Starowiara wraz z zacieraniem się granic kulturowych i zawiązaniu współpracy z zachodnimi królestwami przez Tiglavve stała się mniej popularna i jest wyznawana przez prosty lud zamieszkujący północny wschód Kontynentu. Wiara ta polega na oddawaniu czci bogom, stwórcom ludzi, kontrolującym ich los. Praktykowanie Starowiary odbywa się w lasach, nad zbiornikami wodnymi czy przed ogromnymi głazami. Na terenie Tiglavve w centrum wsi, na rozstaju dróg czy w lasach często można znaleźć rzeźby przedstawiające bogów, przystrojone kwiatami i kolorowymi wstęgami.
Starowiara wpływa na codzienne życie głównie w kwestii przesądów, medycyny i obrzędów. Na przykład, śmierć jest radosnym przejściem do lepszego świata. Zmarłego stroi się i wyposaża w broń i przedmioty codziennego użytku, a następnie spala na stosie, by prochy umieścić w glinianych naczyniach i zakopać w grobie. Wyznawcy nie mają żadnej nadrzędnej struktury ani powszechnie akceptowanego autorytetu religijnego. Całą wiedzę przekazują sobie wzajemnie drogą ustną.
Starowiara wpływa na codzienne życie głównie w kwestii przesądów, medycyny i obrzędów. Na przykład, śmierć jest radosnym przejściem do lepszego świata. Zmarłego stroi się i wyposaża w broń i przedmioty codziennego użytku, a następnie spala na stosie, by prochy umieścić w glinianych naczyniach i zakopać w grobie. Wyznawcy nie mają żadnej nadrzędnej struktury ani powszechnie akceptowanego autorytetu religijnego. Całą wiedzę przekazują sobie wzajemnie drogą ustną.
Więcej...
Pierwszym wymienianym bogiem jest Wotan, władca niebios, burzy i wiatru. Do dziś jest uważany za najważniejszego i najpotężniejszego boga, który jednak nie ingeruje w sprawy śmiertelników. Podania mówią, że jego umiłowanym tworem jest dąb — uważany za drzewo święte i nietykalne. Każdy przedmiot i istota dotknięta przez piorun staje się relikwią i remedium na wszelkie dolegliwości. Wotan jest panem życiodajnej burzy, która przynosi zmiany i daje życie ziemi. Ludzie zwracają się do niego, gdy nadchodzi bitwa lub niebezpieczna wichura.
Virhan jest strażnikiem zmarłych. Jego domeną jest magia i tajemne przysięgi, nadprzyrodzone zdolności i śmierć. Widma pojawiające się w nocy to niedopatrzenie boga, który zajęty jest innymi ciekawszymi sprawami, niż pilnowanie ludzkich dusz.
Prodan jest tym, z którego powstali Wotan i Virhan. Jako ucieleśnienie dobra i zła, światła i ciemności, odstąpił młodym bogom miejsce, aby zajmować się ludzkim losem. Tuż po narodzinach dziecka to on ustala długość i wszystkie wydarzenia w życiu oraz rodzaj śmierci dla każdego człowieka.
Firun to bóg kojarzony przede wszystkim ze słońcem i ogniem, światłem i ciepłem. Jest boskim kowalem, który wspierał Wotana w walce z Virhanem. Mówi się, że to on stworzył słońce i gwiazdy.
Verena jest uważana za siostrę Fruny i jednocześnie najpotężniejszą z bogiń. Utożsamia się ją z zimą i nieurodzajem. Włada ona śniegiem i wiatrem, podczas zamieci włóczy się po świecie pod postacią pięknej kobiety odzianej w łachmany z sierpem w ręku. Symbolizuje przemijanie i śmierć.
Yara jest władczynią deszczu i wody, patronką rodziny i obejść ludzkich. Yara pojawia się głównie latem. Dba o kobiety pracujące w polu i zjawia się pod postacią zwykłej chłopki, która pomaga w każdy możliwy sposób. Jest jedyną boginią, która tak sprzyja ludziom. Mówi się, że jej wrogiem jest Verena, która krzywdzi ludzi zagubionych w śnieżycy.
Fruna jest utożsamiana z nadejściem wiosny i lata. To właśnie jej panny i młode mężatki puszczają na wodę wieńce w Jasną Noc. Modli się do niej, gdy rusza się na łowy, lub zbiera plony. Symbolizuje urodzaj, dostatek i odradzające się życie.
Virhan jest strażnikiem zmarłych. Jego domeną jest magia i tajemne przysięgi, nadprzyrodzone zdolności i śmierć. Widma pojawiające się w nocy to niedopatrzenie boga, który zajęty jest innymi ciekawszymi sprawami, niż pilnowanie ludzkich dusz.
Prodan jest tym, z którego powstali Wotan i Virhan. Jako ucieleśnienie dobra i zła, światła i ciemności, odstąpił młodym bogom miejsce, aby zajmować się ludzkim losem. Tuż po narodzinach dziecka to on ustala długość i wszystkie wydarzenia w życiu oraz rodzaj śmierci dla każdego człowieka.
Firun to bóg kojarzony przede wszystkim ze słońcem i ogniem, światłem i ciepłem. Jest boskim kowalem, który wspierał Wotana w walce z Virhanem. Mówi się, że to on stworzył słońce i gwiazdy.
Verena jest uważana za siostrę Fruny i jednocześnie najpotężniejszą z bogiń. Utożsamia się ją z zimą i nieurodzajem. Włada ona śniegiem i wiatrem, podczas zamieci włóczy się po świecie pod postacią pięknej kobiety odzianej w łachmany z sierpem w ręku. Symbolizuje przemijanie i śmierć.
Yara jest władczynią deszczu i wody, patronką rodziny i obejść ludzkich. Yara pojawia się głównie latem. Dba o kobiety pracujące w polu i zjawia się pod postacią zwykłej chłopki, która pomaga w każdy możliwy sposób. Jest jedyną boginią, która tak sprzyja ludziom. Mówi się, że jej wrogiem jest Verena, która krzywdzi ludzi zagubionych w śnieżycy.
Fruna jest utożsamiana z nadejściem wiosny i lata. To właśnie jej panny i młode mężatki puszczają na wodę wieńce w Jasną Noc. Modli się do niej, gdy rusza się na łowy, lub zbiera plony. Symbolizuje urodzaj, dostatek i odradzające się życie.
Nowowiara*
Nowowiara jest religią monoteistyczną. Jej wyznawcy czczą Jedynego — bóstwo, które stworzyło świat oraz ludzi i jest uznawane za jedyne istniejące. Przedstawia się go jako starca o łagodnym wyrazie twarzy, który objawił się pierwszemu głosicielowi tej wiary — Selinowi. Zasady nowowiary pierwotnej były proste i przejrzyste, natomiast wraz z upływem czasu zostały zniekształcone, propagujące nienawiść do mniejszości wyznaniowych, magii i potomków Variów. Twórcą nowych praw są Wielcy Zwierzchnicy, ściśle współpracujący z Avią. Według interpretacji Zwierzchników, każda religia poza nowowiarą jest błędna, a wyznawcy powinni robić wszystko, aby niewierzących nawrócić, nawet przemocą. Nowowiara jest uznawana za przyczynę największego konfliktu wszech czasów w Aduanie — Wielkiego Pogromu .
Nowowiercy modlą się rano i wieczorem a raz w tygodniu mają obowiązek zebrać się w najbliższej świątyni, by wysłuchać nauk kapłana. Wyznawcy nie składają ofiar. Obowiązuje ich dosyć surowy kodeks zabraniający kradzieży, cudzołóstwa, zabijania czy łgania. Świętują trzy w roku, najpierw narodziny Selina, dzień objawienia i dzień powołania pierwszego zwierzchnika.
Nowowiercy modlą się rano i wieczorem a raz w tygodniu mają obowiązek zebrać się w najbliższej świątyni, by wysłuchać nauk kapłana. Wyznawcy nie składają ofiar. Obowiązuje ich dosyć surowy kodeks zabraniający kradzieży, cudzołóstwa, zabijania czy łgania. Świętują trzy w roku, najpierw narodziny Selina, dzień objawienia i dzień powołania pierwszego zwierzchnika.
Więcej...
Nowowiara powstała w dzisiejszym Tiglavve, około roku 585. Jej głosicielem był niejaki prosty człowiek, Selin. Utrzymywał on, że podczas połowu ryb ukazał mu się Jedyny – prawdziwy bóg, stwórca świata i ludzi. Nakazał mu on głosić ludziom prawdę o stworzeniu i nauczać ich, jak powinni żyć i postępować. Przykazania przekazane przez rzekome bóstwo były pierwotnie dość racjonalne i humanitarne, a ich podstawą było prawo miłości, które nakazywało miłowanie każdego bliźniego.
Ludzie jednak nie chcieli przyjmować nowej wiary i trwali przy starych bogach, prześladując Selina. Byli jednak tacy, przepełnieni nienawiścią do wszelkich odmieńców, którzy nowe wierzenie postanowili wykorzystać do oskarżania najpierw lokalnych guślarzy i zielarek, a następnie czarodziei o czynienie szkód w społeczeństwie. Niewielu wie, że to oni dokonywali podpaleń, morderstw i gwałtów, oskarżając o to właśnie czarodziei i próbując tym samym odciągnąć ludzi od starowiary, udowadniając im, że bogowie nie istnieją. Co ciekawe, często sami korzystali z magii. Nazwano ich Czarnymi Sierpami, od nazwiska przywódcy grupy.
Oczywiście nie wszyscy tiglavvczycy od razu porzucili starowiarę, ale działanie Sierpów odniosło skutek. Atakując w licznych grupach bogate posiadłości czarodziejów, ludzie powiązali nowowiarę z zarobkiem. Do rozprzestrzenienia się tego wierzenia przyczyniły się dwa wydarzenia. Pierwszym był zamach na rodzinę królewską (prawdopodobnie dokonany przez czarodziei Sierpów), podczas którego zginęła księżna Wielkiego Księstwa Triglavvu wraz z potomkami księcia. Winą obarczono związek Fey’lag, który był skłócony z księciem Triglavvu. Oszalały władca impulsywnie powołał się na zasady nowowiary i zaatakował siedzibę czarodziejów. W międzyczasie, król Avii . Gdzieś pomiędzy zamachem, a wybuchem Pogromu, książę Triglavvu i władca Avii spotkali się i przypieczętowali przyszłość Aduanu – postanawiając wytępić czarodziei zagrażających ich władzy raz na zawsze. Dzień przed rozpoczęciem się walk w Triglavvie, cesarz wystawił huczną ucztę, na którą zaprosił większość czarodziei z całej Avii i okolic. Marny był ich los, bo cesarz wszystkie dania zatruł parytem. Po kilku godzinach, pewien, że czarodzieje są już nieszkodliwi, nakazał ich pojmać. Plan się powiódł. Następnego dnia, prawie stu czarodziei spłonęło na dziedzińcu zamku w Imbros, a cesarz zadeklarował początek Wielkiego Pogromu. Choć nieliczni żyjący członkowie Avr Arais, Fey’lagu oraz Gardy Astryjskiej próbowali ratować swoich pobratymców, sami w większości zginęli. Tylko sześciu czarodziejom udało się uciec przed egzekucją, a byli to Revenna Czarna, [dalszy zapis nieczytelny] i oczywiście Areveandai Crainaegh.
Ludzie jednak nie chcieli przyjmować nowej wiary i trwali przy starych bogach, prześladując Selina. Byli jednak tacy, przepełnieni nienawiścią do wszelkich odmieńców, którzy nowe wierzenie postanowili wykorzystać do oskarżania najpierw lokalnych guślarzy i zielarek, a następnie czarodziei o czynienie szkód w społeczeństwie. Niewielu wie, że to oni dokonywali podpaleń, morderstw i gwałtów, oskarżając o to właśnie czarodziei i próbując tym samym odciągnąć ludzi od starowiary, udowadniając im, że bogowie nie istnieją. Co ciekawe, często sami korzystali z magii. Nazwano ich Czarnymi Sierpami, od nazwiska przywódcy grupy.
Oczywiście nie wszyscy tiglavvczycy od razu porzucili starowiarę, ale działanie Sierpów odniosło skutek. Atakując w licznych grupach bogate posiadłości czarodziejów, ludzie powiązali nowowiarę z zarobkiem. Do rozprzestrzenienia się tego wierzenia przyczyniły się dwa wydarzenia. Pierwszym był zamach na rodzinę królewską (prawdopodobnie dokonany przez czarodziei Sierpów), podczas którego zginęła księżna Wielkiego Księstwa Triglavvu wraz z potomkami księcia. Winą obarczono związek Fey’lag, który był skłócony z księciem Triglavvu. Oszalały władca impulsywnie powołał się na zasady nowowiary i zaatakował siedzibę czarodziejów. W międzyczasie, król Avii . Gdzieś pomiędzy zamachem, a wybuchem Pogromu, książę Triglavvu i władca Avii spotkali się i przypieczętowali przyszłość Aduanu – postanawiając wytępić czarodziei zagrażających ich władzy raz na zawsze. Dzień przed rozpoczęciem się walk w Triglavvie, cesarz wystawił huczną ucztę, na którą zaprosił większość czarodziei z całej Avii i okolic. Marny był ich los, bo cesarz wszystkie dania zatruł parytem. Po kilku godzinach, pewien, że czarodzieje są już nieszkodliwi, nakazał ich pojmać. Plan się powiódł. Następnego dnia, prawie stu czarodziei spłonęło na dziedzińcu zamku w Imbros, a cesarz zadeklarował początek Wielkiego Pogromu. Choć nieliczni żyjący członkowie Avr Arais, Fey’lagu oraz Gardy Astryjskiej próbowali ratować swoich pobratymców, sami w większości zginęli. Tylko sześciu czarodziejom udało się uciec przed egzekucją, a byli to Revenna Czarna, [dalszy zapis nieczytelny] i oczywiście Areveandai Crainaegh.
WIERZENIA KADORU*
Religie Kadoru są liczne, ale wszystkie bazują na jednym fundamencie: postrzeganiu czterech podstawowych żywiołów jako bogów, rządzących całym światem. Sareka (ziemia), Sedall (powietrze), Fat'hi (ogień) i Saleet (woda) nie mają płci i choć wyobraża się ich za podobnych do ludzi, nie nadaje im się ludzkich cech. Są to wolne od emocji i niczym nieograniczone byty, których istnienie objawia się poprzez zjawiska przyrodnicze – burzę, deszcz czy suszę, do których wznosi się modły. Pełnią też funkcję symboliczną: Sareka kojarzona jest z życiem i nadzieją – dlatego ciężarnym kobietom i noworodkom przynosi się w podarku garść ziemi. Fat'hi to odwaga i męstwo, dlatego wojownicy Kadoru są przed bitwą naznaczani ogniem – na ciele wypala się symbol Fat'hi. Zgodnie z podaniami, człowiek powstał z połączenia wszystkich żywiołów. Podobnie, jak wyznawcy starowiary, wyznawcy pierwotnych religii kadorskich nie mają żadnej nadrzędnej struktury ani powszechnie akceptowanego autorytetu religijnego. Całą wiedzę przekazują sobie wzajemnie drogą ustną. Religia w tej odmianie funkcjonuje głównie pośród plemion koczowniczych w całym Kadorze. Święta nie są obchodzone regularnie, a zależnie od występującego zjawiska — na przykład opadu deszczu.
Lud zamieszkujący większe osady i miasta wyznaje natomiast religię nieco bardziej złożoną. W niej bogów jest więcej – istnieje m.in. bóg słońca, pustyni czy ciemności. Bogowie są podobni do ludzi, lecz posiadają zwierzęce atrybuty, takie jak głowa byka, czy ptaka. Nie są także wyzbyci emocji – niektóre z bóstw dążą do zagłady świata, absolutnej władzy lub sprzyjają ludzkości. Władcy państw są uważani za potomków bogów i pełnią jednocześnie funkcję najwyższych kapłanów, składających im krwawe ofiary.
Lud zamieszkujący większe osady i miasta wyznaje natomiast religię nieco bardziej złożoną. W niej bogów jest więcej – istnieje m.in. bóg słońca, pustyni czy ciemności. Bogowie są podobni do ludzi, lecz posiadają zwierzęce atrybuty, takie jak głowa byka, czy ptaka. Nie są także wyzbyci emocji – niektóre z bóstw dążą do zagłady świata, absolutnej władzy lub sprzyjają ludzkości. Władcy państw są uważani za potomków bogów i pełnią jednocześnie funkcję najwyższych kapłanów, składających im krwawe ofiary.
Castellizm*
Castellizm był religią politeistyczną. W religii rdzennych Castellijczyków życie ludzkie było mało znaczącym elementem wszechświata i panowanie mieli nad nim bogowie. Wierzący w każdej roślinie i zwierzęciu doszukiwali się ich obecności. Ważną postacią w casteelliźmie była prorokini Fidea, która pewnego dnia wyłoniła się z uprawianej ziemi i przekazała ludziom całą wiedzę o bogach i świecie w jednej, długiej pieśni. W utworze znajduje się opis podziemnego świata, rytuałów i przesłań od bogów. Wedle pieśni, niebo jest podzielone na cztery warstwy, zamieszkiwane przez kolejno posłańców istoty zrodzone ze zła, posłańców bogów, głównych bogów oraz najpotężniejszych bogów losu. Głównych bogów jest sześciu, a bogów losu – trzech. Castellijczycy znani byli ze skomplikowanej sztuki wróżenia. Dawniej nie podejmowano żadnej decyzji bez wysłuchania woli bogów, często wykorzystując do tego zwierzęce wnętrzności. Wróżono też, obserwując zjawiska pogodowe i zachowania zwierząt, dla przykładu lotu ptaków.
Obecnie prawie wszyscy castellijczycy porzucili swoją religię. Według nich wszystkie zjawiska, których nie potrafią wyjaśnić, są wynikiem działania jednego, złożonego prawa, które jest uniwersalne dla całego świata. Ich filozofia nakazuje im cieszyć się z życia i nie obawiać się śmierci — dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas — powiedział kiedyś pewien słynny filozof. Według nich, jeśli dawni bogowie nawet istnieją, to nie interesują się losem ludzkości, a ludzie muszą radzić sobie sami.
Obecnie prawie wszyscy castellijczycy porzucili swoją religię. Według nich wszystkie zjawiska, których nie potrafią wyjaśnić, są wynikiem działania jednego, złożonego prawa, które jest uniwersalne dla całego świata. Ich filozofia nakazuje im cieszyć się z życia i nie obawiać się śmierci — dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas — powiedział kiedyś pewien słynny filozof. Według nich, jeśli dawni bogowie nawet istnieją, to nie interesują się losem ludzkości, a ludzie muszą radzić sobie sami.
FILOZOFIE*
W Aduanie nie brakuje też filozofów, którzy usiłują swymi wielkimi ideami zmienić cały świat. Wypada wymienić kilku najsłynniejszych, zaczynając od Parseusza. Parseusz pochodził z Imperium Castellijskiego, uważał, że sprawy praktyczne są ważniejsze od teoretycznych. Choć nie potępiał żadnej z religii, to naukę uważał za ważniejszą od rozważań i propagował badanie świata i poszerzanie wiedzy. Parseusz był wysoko ceniony przez castellijczyków i to on niejako przyczynił się do rozwoju Imperium, często doradzając cesarzowi.
Nie wszyscy filozofowie byli jednak tak, ujmijmy to delikatnie, przydatni. Oświecony z Naferu znany był zaś z twierdzenia, że jedyną przyjemnością, jaką można osiągnąć, jest brak trosk i przykrości. Aby odczuć przyjemność, należy się więc wyrzec dóbr, stać się obojętnym i umrzeć, na zawsze wyzwalając się od przykrości. Oświecony porwał za sobą garść ludzi, aby powędrować za Góry Farkrag i w spokoju żyć na nieznanych ziemiach. Śladem uczniów oświeconego do dziś podążają kolejni szaleńcy, których losu nikt nie zna. Pomimo zrezygnowanego podejścia do życia, oświecony na chwilę zwrócił uwagę ludzi na ślepą pogoń za władzą i pieniędzmi.
Ostatnim ze znanych filozofii, były poglądy Shareka. Sharek był biednym chłopem pochodzącym z Akavellu. Żyjąc w rozlatującej się chacie na wzgórzu i patrząc na pałac króla, dostrzegł, że naród to głównie biedota pozbawiona praw, która jest fundamentem państwa. Sharek wymarzył sobie społeczeństwo, w którym właśnie prosty lud jesu władzy idecyduje o losach państwa. Idąc tym tropem myślenia, po kilku latach zorganizował powstanie chłopskie w Dawn, by zostać publicznie ściętym. Pozostawił po sobie kilka przemów, które pomimo jego śmierci, inspirują uciśnionych do sprzeciwu.
Nie wszyscy filozofowie byli jednak tak, ujmijmy to delikatnie, przydatni. Oświecony z Naferu znany był zaś z twierdzenia, że jedyną przyjemnością, jaką można osiągnąć, jest brak trosk i przykrości. Aby odczuć przyjemność, należy się więc wyrzec dóbr, stać się obojętnym i umrzeć, na zawsze wyzwalając się od przykrości. Oświecony porwał za sobą garść ludzi, aby powędrować za Góry Farkrag i w spokoju żyć na nieznanych ziemiach. Śladem uczniów oświeconego do dziś podążają kolejni szaleńcy, których losu nikt nie zna. Pomimo zrezygnowanego podejścia do życia, oświecony na chwilę zwrócił uwagę ludzi na ślepą pogoń za władzą i pieniędzmi.
Ostatnim ze znanych filozofii, były poglądy Shareka. Sharek był biednym chłopem pochodzącym z Akavellu. Żyjąc w rozlatującej się chacie na wzgórzu i patrząc na pałac króla, dostrzegł, że naród to głównie biedota pozbawiona praw, która jest fundamentem państwa. Sharek wymarzył sobie społeczeństwo, w którym właśnie prosty lud jesu władzy idecyduje o losach państwa. Idąc tym tropem myślenia, po kilku latach zorganizował powstanie chłopskie w Dawn, by zostać publicznie ściętym. Pozostawił po sobie kilka przemów, które pomimo jego śmierci, inspirują uciśnionych do sprzeciwu.
Artwork: X | Author: x
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz