Prawo i polityka

rozdział vii

O prawie Loravii i polityce

x

Evert Collier | Vanitas still life

Prawo Loravii jest spisane w Księdze Prawa, która składa się z postanowień przez wieki zapisywanych przez kolejnych władców królestwa. Dokument ten jest podstawą dla prawa zwyczajowego, które gra główną rolę. To składa się ze starych zwyczajów, praktykowanych przez poprzednie pokolenia.

Drobny przestępca, taki jak kieszonkowiec, nie odpowiada przed radą miasta. Złapany na gorącym uczynku, jeśli nie zwróci skradzionego towaru (lub jego równowartości) z nawiązką, żegna się z jedną dłonią, a na jego czole wypala się literę „Z”, choć czasami zakończy się tylko na dybach albo chłoście. Takie kary wykonują strażnicy miejscy.

Taniej jest przestępcę stracić, niż utrzymywać w lochach — dlatego w więzieniach przebywają tylko ludzie, których nie można wypuścić, ale z jakiegoś powodu nie można stracić. Gwałciciele, fałszerze monet czy dokonujący rozboju w mieście, są wieszani. Mordercy są pozbawiani głowy; pospólstwo toporem, a szlachta mieczem. Ludobójcy i zamachowcy są ćwiartowani, podpalacze i truciciele paleni. Przeciw każdemu z nich odbywa się proces albo przed radą miasta, albo przed namiestnikiem, w nielicznych przypadkach przed samym królem.  Na wsi, samosądy są bardzo popularne, czasem winnego stawia się przed seniorem rodu, w którego posiadaniu jest dana wieś.

Podział władzy

W Loravii podobnie jak w większości innych królestw, władzę sprawuje król lub królowa i jest tak niezmiennie od założenia królestwa. Małżonek władcy nie dysponuje żadną władzą polityczną, a pełni jedynie funkcję reprezentacyjną i nie może być następcą monarchy. Tych wybiera się w drodze sukcesji. Obecnie w królestwie panuje dynastia Faarskajów, kilkaset lat temu był to ród Dernirów.

Król włada samodzielnie, lecz wiele rozporządzeń konsultuje ze swoimi namiestnikami. Ci mogą znacząco wpływać na jego decyzje. W jego posiadaniu są wszystkie ziemie królestwa, które są podzielone pomiędzy jego wasali — czyli szlachtę, która sprawuje władzę nad swoją ziemią, czerpiąc z tego zyski i płacąc królowi. Wszelkie przestępstwa na wsiach są sądzone właśnie przez seniorów rodzin lub podległych im ludzi z polecenia seniora. W razie dokonania poważnego przestępstwa,wasalowie proszą o interwencję radnych miejskich.

Rady miejskie  składają się z Wielkiego Rajcy i dziewięciu Mniejszych Rajców. Rada decyduje o wysokości podatków, zarządza miejskim majątkiem i inwestycjami. Organizuje także wszelkie uroczystości i sądzi zabójców, handlarzy nielegalnym towarem, podpalaczy czy nieuczciwych rzemieślników oraz związki działające na małych obszarach. Drobne przestępstwa podlegają nielegalnemu, lecz ogólnie akceptowanymi samosądowi dokonywanemu przez straż miejską danego miasta. Rady miejskie odpowiadają przed namiestnikami.

Namiestników jest pięciu, każdy na jeden region oprócz Pogórza oraz jeden sprawujący swoją funkcję tylko na terenie stolicy i zajmujący się polityką zagraniczną. Ich rolą jest reprezentowanie społeczności całego regionu przed królem, zdawanie raportów z miast i obszarów wiejskich. Namiestnik zajmujący się polityką zagraniczną nazywany jest Kanclerzem. On przewodzi także sądowi królewskiemu, który zajmuje się zdradą, zbrodniami przeciwko władzy i Loravii oraz zbrodniami wojennymi.

Obecna sytuacja polityczna

Zimy 1158 zmarł stary król, Engrin II Faarskaj, pozostawiając po sobie pięciu potomków. Trzy lata przed śmiercią, Engrin ku zaskoczeniu wszystkich, porzucił odwieczną wiarę Loravian — kult Yetuny i Harana — i przyjął nauki Kapłanów Pryncypium Trójcy. Już przed zawarciem związku małżeńskiego Engrin był rozpustnikiem, a kult jego przodków niejako ograniczał jego wolność (Yetuna wymaga  lojalności wobec kobiet). Ideologia Trójcy nie odnosiła się do tej sfery życia człowieka i przypadła mu do gustu. Zmiana religii korzystnie wypłynęłaby także na relacje Loravii z królestwami Czarnego Aktu. Jego decyzja podzieliła zarówno jego rodzinę, jak i społeczeństwo. Najstarszy syn Sverskell i jego matka Catelina stanowczo walczyli z decyzją Engrina. Ten zagroził synowi, że pozbawi go prawa do tronu, ale Sverskell się tym nie przejął, pewien poparcia prawa i ludu.

Ostatnią wolą króla było faktycznie przekazanie władzy drugiemu synowi, Parvanowi. W chwili śmierci króla Parvan znajdował się za granicą. Sverskell postanowił wykorzystać sytuację i przejął władzę. Wielu oddanych staremu królowi ogłosiło go Samozwańcem i po kilku dniach Sverskell siedział już w lochach. Znaleźli się jednak wierni mu ludzie, którzy uwolnili go, gdy Parvan wpływał już do portu Aed Varen. Bracia dosłownie minęli się w porcie, Sverskell zbiegł z małżonką i dwoma synami do Tiglavve, a Parvan zasiadł na tronie. Wszystkiemu przyglądała się królowa matka Catelina, rozgoryczona swoim życiem i pożądająca władzy. Od początku zamierzała ona owinąć sobie wokół palca przyszłego władcę, Parvan jednak wraz ze swoją żoną skutecznie oparli się jej wpływom. 

Obecnie  Parvan oczekuje swojego pierwszego potomka, a Catelina snuje intrygi, starając się omamić trzeciego syna, Zorana. Ten jest rozdarty pomiędzy swoimi braćmi oraz wolą ojca i przekonaniami matki. Społeczeństwo także jest podzielone, wszyscy czekają, aż król opowie się albo za konserwatywnymi wyznawcami kulty Yetuny i Harana, albo za zwolennikami nowego Pryncypium Trójcy, tryteistami. Większość namiestników jest zaniepokojona niestabilną sytuacją na dworze i stara się przynajmniej pozornie poddawać woli króla. Dworzanie są podzieleni na zwolenników Parvana i zwolenników Sverskella. Rajcowie starają się za wszelką cenę podlizać nowemu władcy, ale i wśród nich znajdują się członkowie opozycji. Część z nich jest skorumpowana przez Sverskella. Przez całą sytuację, relacje Loravii z Tiglavve są napięte. Reszta królestw pozostaje w dawnych stosunkach. Odnowienia paktów współpracy chcą Wolne Miasto Kolsviku, Vanderlinden i Imperium Castellijskie. Avia wraz z królestwami Czarnego Aktu czekają na ruch ze strony Parvana.

« Rozdział 6 | Rozdział 8 »

Artwork: X | Author: x