Lacrimosa dies illa... [1.3]

Yenna przeklęła, gdy piła objechała po korze i nacięła jej dłoń, już trzeci raz tego dnia. Mężczyzna, z którym od tygodnia obrabiała drewno, przetarł spocone czoło i machnął ręką, żeby poszła opatrzyć ranę. Dostrzegła, że z irytacją rzuca narzędzie obok, przeklinając pod nosem. Gdy tylko podeszła do płynącego nieopodal strumienia, by obmyć skaleczenie, człowiek kierujący pracą zagwizdał, odwołując wszystkich od stanowisk. Słońce dawno zaszło, ale zimą w Tirze pracowało się nawet w ciemnościach.

Lacrimosa dies illa... [1.2]

Lichy płaszcz na grzbiecie, kawał chleba pod pachą i posmak rozcieńczonego wina w wyschniętych ustach — aż tyle podarował jej staruszek sprzedający swoje wyroby na tirańskim rynku. Yennessa podziękowała i szybko usunęła się w cień, zanim kupiec zdążyłby się rozmyślić. Albo strażnik uchwycił żebraczkę przemykającą się pomiędzy straganami, do reszty psującą obraz nędznego miasta.

Lacrimosa dies illa... [1]

Lacrimosa dies illa,

Qua resurget ex favilla

Iudicandus homo reus

Podwórze tirańskiego klasztoru już opływało krwią, gdy tiglavvscy żołdacy poderżnęli gardło ostatniej kapłance. Rudowłosa dziewczyna runęła w przesiąkniętą płynem ziemię jak powalone drzewo, rozbryzgując czerwień na szaty oprawców. Taki obraz miała przed oczami wychudzona kobieta, gdy przedzierała się przez świerkowy las, przewracając na zbutwiałych pniach, miękkim poszyciu i skałach wydzierających się przez mokrą ziemię. Grudy podłoża sypały się jak kamienie podczas lawiny, stopy objeżdżały nieporadnie w dół, woda wypływała spomiędzy mchu, ale kobieta nieprzerwanie biegła, coraz szybciej, na oślep, byle do przodu, byle dalej, byle prędzej.