Cena za podróż donikąd [2]

Trzy dni po opuszczeniu Fasterviku, w połowie drogi do Svei, Avijczyka wraz z zachodem słońca zastały ciemne, gęste chmury. Gdy spadł rzęsisty deszcz, nie było cienia wątpliwości — podróż nocą przez nieznane mu loravskie tereny nie wchodziła w grę.

Z przemokniętą szatą klejącą się do wyziębionego ciała, Fáel parł przez ulewę do przodu, w nadziei, że natknie się na jakąkolwiek wioskę, w której użyczą mu choćby miejsca w chlewie. Ale na horyzoncie widniały tylko lasy, zapuszczone łąki i wpół zarośnięta droga, prowadząca gdzieś daleko, być może do Kvarn.

Bestia z Aduanu [5]

Kerid Reseigh nie miał powodów do narzekania na swoje życie. Do sześćdziesiątki było mu trochę bliżej niż dalej i choć nie miał już takiej formy jak za młodu, wciąż się szczycił niemałą krzepą i dobrym zdrowiem. To drugie zapewne zawdzięczał swej żonie, mającej w zanadrzu zioła i maści na wszystkie okazje.

Bestia z Aduanu [4]

Ostatniej ciepłej nocy tego lata niebo wybuchnęło gwiazdami. Rozsiane po całym nieboskłonie jarzyły się jak żar rozsypany po ciemnej ziemi. Pod nimi przelatywały drapieżniki, śmigając od drzewa do drzewa, wypatrując ofiar w gęstej trawie. Revenna zostawiła obozowe namioty w tyle i snując się w mroku, dotarła do małego stawu, gdzie kobiety z wioski prały ubrania. Teraz nie było tutaj jednak nikogo, tylko ślady stóp nad brzegiem zimnej wody. Przysiadając pod drzewem, czarodziejka oparła się o nie, krzyżując ręce pod głową i odetchnęła głęboko. Było cicho, poza natrętnie brzęczącymi w trawie owadami, świat był pogrążony w dziwnym, magicznym letargu. Jak gdyby przez chwilę przestał być Aduanem, a jakąś wyrwą, pośrednią pomiędzy snem a rzeczywistością.

Bestia z Aduanu [3]

   — Dziecko. Matkę oszukasz, ojca oszukasz, ale mnie nie oszukasz. Wpatrzeni w ciebie jak w obrazek, nie chcą widzieć. Ale stara Ise widzi. Stara Ise wie. No, już, wyrzuć z siebie, co ciebie dręczy?
   Rejka wsłuchiwała się w ciepły, lekko ochrypły głos starszej kobiety, jakoś nie potrafiąc teraz na nią spojrzeć. Zamiast tego uparcie wbijała wzrok w powierzchnię stojącego przed nią naparu, otulając dłońmi gliniany kubek.
   Właściwie nawet nie była pewna, co odpowiedzieć tej starszej kobiecie, do której — nie wiedzieć, dlaczego — lgnęła odkąd tylko pamiętała. Niemniej, chata Ise zawsze stanowiła jej drugi dom, swego rodzaju ostoję, miejsce, w którym jakaś część rejkowego ducha uwielbiała przesiadywać i chłonąć mądrość babulinki. Przy czym nawet nie musiała zbytnio szukać wymówek — zawsze znajdowała się jakaś maść czy inszy specyfik, który należało jej przynieść. Ise z jakiegoś powodu bardzo rzadko pojawiała się w samej wsi, a i też jej mieszkańcy zdawali się unikać tej kobiety.

Bestia z Aduanu [2]

Wóz podskakiwał na kamieniach, niemiłosiernie trzeszcząc, gdy konie przyspieszyły, poganiane przez niecierpliwego woźnicę.

— No, ruszcie dupę, dzień się kończy! — ryknął mężczyzna, drapiąc się po karku. Zwierzęta parsknęły, bijąc się po bokach ogonami. Istotnie, dzień miał się już prawie ku końcowi, słońce chyliło się ku horyzontowi, a do najbliższej wioski była jeszcze chwila drogi. Karawana miała zatrzymać się w pobliżu zabudowań i korzystając jeszcze z dziennego światła, robić obozowisko.

Wieści z północy [6]

Huk uderzył w Annę, powalając na kolana. Ogłuszona, nie czuła nawet strzały przeszywającej ramię. Gdy upadła, szkło zadźwięczało, tłukąc się na miliardy kawałków. Piasek z rozbitego słoika rozlał się jak woda pomiędzy nierówne fragmenty bruku. Strażnik zastygnął w miejscu. Tylko krew spływająca po ciemnej tkaninie łagodnie opadała w dół, znacząc materiał.

Bestia z Aduanu [1]

   Trzepnęła koszulą nieco nerwowym, gwałtownym gestem, zmuszając mokry materiał do częściowego rozprostowania się, pozbycia nagromadzonych fałd. Krople wody opadły na ziemię, a koszula zawisła na sznurze, dołączając do szeregu innych, mokrych ubrań.
   Wiosna rozkwitała w pełni, a lekkie podmuchy wiatru niosły ze sobą zapowiedź lata, nadchodzącego coraz to większymi krokami. Choć pora była relatywnie wczesna, chłód poranka zanikał, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienie. Oraz ostatnie krople rosy na trawie, skrzące się w promieniach słońca, znikające raz za razem. A może to tylko woda, która zrosiła ziemię przy tym gwałtownym otrzepywaniu, rozprostowywaniu?

Cena za podróż donikąd [1]

Avijczyk leżał zawinięty w futra trzeci dzień. Mężczyzna drżał, pocił się, wychładzał, a pomiędzy tym wszystkim tracił i odzyskiwał przytomność. Służąca dzień i noc krzątała się po małym pokoju przeznaczonym dla gości, przynosząc ziołowe napoje i lecznicze wywary.

[KP] Fáel Folran Fogäl

Fáel Folran Fogäl

Wieści z północy [4.3]

Anna kilkanaście minut kluczyła po ulicach. Słońce wzeszło na dobre, gdy zatrzymała się pod drzwiami zrujnowanego domu, odwracając się bokiem do miejsca, do którego w pośpiechu zbiegło się właśnie trzech strażników. Zasłoniła rozdarcie płaszczem. I czekała.