Lacrimosa dies illa... [1]

Lacrimosa dies illa,

Qua resurget ex favilla

Iudicandus homo reus

Podwórze tirańskiego klasztoru już opływało krwią, gdy tiglavvscy żołdacy poderżnęli gardło ostatniej kapłance. Rudowłosa dziewczyna runęła w przesiąkniętą płynem ziemię jak powalone drzewo, rozbryzgując czerwień na szaty oprawców. Taki obraz miała przed oczami wychudzona kobieta, gdy przedzierała się przez świerkowy las, przewracając na zbutwiałych pniach, miękkim poszyciu i skałach wydzierających się przez mokrą ziemię. Grudy podłoża sypały się jak kamienie podczas lawiny, stopy objeżdżały nieporadnie w dół, woda wypływała spomiędzy mchu, ale kobieta nieprzerwanie biegła, coraz szybciej, na oślep, byle do przodu, byle dalej, byle prędzej. 

Gdzieś za nią z rozszarpanych ciał parowała gorąca krew, a obcy mężczyźni ocierali swoje miecze o szare szaty kapłanek, kończąc przeszukiwanie klasztoru. Już wkrótce mieli odjechać z pustą klatką, zaschniętą na twarzach krwią i drobnymi kosztownościami, z których ograbili kapłanki. Pieniądze dostali wcześniej, więc żaden z nich nie żalił się na marny łup. Prędzej czy później, już wpół najemnicy, choć wciąż wpół paladyni, zwykle prędko dostawali dobrze płatne zlecenia. Mimo, że widzieli umykającą w las kobietę, nawet nie spojrzeli na niknącą pośród mgły sylwetkę. 

Zaś Yennessa, a dawniej Yennessa Dyanna Aenthis z Arkny nad Skwarem, przed chwilą jeszcze za murami, dziś pierwszy raz od niepamiętnych czasów oglądała szare, loravskie niebo. Wydawało się jej, że najemnicy widzieli ją, już biegną jej śladem, słyszała urywane oddechy, ciężkie kroki, brzęk stali. Przekonana, że szukali właśnie jej, walczyła z palącymi płucami i rwącymi pierś uderzeniami serca, przeskakując kolejne wały ziemi, umykała nawet uwadze zwierząt na drzewach. Raniąc stopy o podłoże, klucząc pośród drzew, dotarła wreszcie do wpół zarośniętej drogi, wiodącej ze wzgórza do Tiry. Pewna już, że zbiegła niezauważona, zatrzymała się, łapiąc oddech. Bez skrupułów oparła się o lichą poręcz mostu obrośniętą zielonym nalotem i spojrzała w górę. Namacalnie czuła obecność czegoś nieznajomego, jakiegoś ducha, który podążał za nią od klasztoru. Yetuna — pomyślała, wybuchając dziecięcym płaczem. Wiatr owiał ją delikatnie, odganiając chłód, jakby sama bogini chciała objąć Yennessę ramionami. Ale o tej porze Yetuna już nie czuwała nad śmiertelnikami, a wiatr był niczym innym, niż podmuchem ciepłego powietrza z wnętrza lasu. Dla ludzi jednak bogini była zawsze obecna, nawet wbrew temu, co mówiły kapłanki. Nim Aenthisówna ruszyła dalej, obmyła twarz w zimnej wodzie strumienia ciągnącego się w dół doliny. 

Górska woda zmyła z jej twarzy kurz i pył, odsłaniając niebieskie sińce pod przygaszonymi, ciemnozielonymi oczyma. Kobieta wciąż łkała, wodząc palcami po bliznach znaczących jej policzki i zaczerwienionych nadgarstkach, okaleczonych przez żelazne kajdany, które przez czternaście lat przykuwały jej do zzieleniałej celi w podziemiach klasztoru kapłanek Yetuny. Choć ten był domem bogini, Yennessa nigdy nie odczuła tam obecności Yetuny, ani podczas modlitw, nawet podczas gdy krzyczała, błagając ją o ratunek, Yetuna wydawała się równie nierealna, co bogowie ludów z Pogórza. 

Zwątpienie nadeszło szybko, przeradzając się w nienawiść. Tak wiele mówiono o niezmierzonym miłosierdziu Yetuny, jej umiłowaniu Loravian i każdego człowieka, który wstąpił na jej ziemie. Potęga bogini i litość wobec niewinnych miała być nieskończona, zaiste boska i niepojęta. Wbrew temu, Yetuna była przez lata głucha na modlitwy Yennessy, które najpierw przeobraziły się w błagania, a potem w bluźnierstwa. Dni spędzone na klęczkach, smutek i żal nie zwróciły przez czternaście lat uwagi Yetuny. Aż do teraz. Gdy Yennessa porzuciła wiarę i wyparła się najwyższego, nieskażonego, boskiego miłosierdzia, Yetuna przyszła do niej, w ostatniej chwili wyciągając dłoń, niczym matka ratująca tonące dziecko na skutym lodem jeziorze. Niosąc zbawienie pośród otchłani nienawiści, dała jej jasny znak pośród ciemności Harana. 

Duchowe rozważania Yennessa postanowiła jednak zostawić na później. Gdy dotarła już do bram Tiry, jedynego sensownego miejsca, do którego mogła się udać, ubrudzona błotem i odziana w łachmany, nie trudno było jej wmieszać się w żebraków stłoczonych w dusznych wąskich uliczkach, grzejących swoje dłonie przy ulicznych paleniskach. Para z ich ust zdawała się zbierać pomiędzy podartymi szatami i poszarzałymi twarzami ludzi patrzących jak dzikie zwierzęta na każdego, kto przechodził pośpiesznie obok, zakrywając usta dłonią. Starcy z nienawiścią spoglądali na strażników, torujących sobie drogę do bramy. Popchnięty kaleka wpadł w kałużę błota wymieszanego z gnijącym jedzeniem. Jedni odwrócili wzrok, starając się nie zwracać na siebie uwagi konnych. Inni przeklinali, przecierając zamglone oczy, drapiąc porażoną chorobą skórę. Ktoś pomógł choremu wstać na pokrzywione, słabe nogi. 

Ofiary Wielkiego Pogromu — pomyślała Yennessa, odgarniając pozlepiane brudem loki sprzed oczu. Od kiedy do Loravii zaczęli przybywać ludzie z kontynentu, a potem także Tiglavvianie i Avijczycy przepełnieni pogardą dla zimnego królestwa, legendarna gościnność Loravian oziębła, ostygła. Już kilkanaście dni po przybyciu ludności z Kontynentu zbiegłej przed Nowowiercami i porzucającej zgliszcza swych domów na rzecz niezamieszkałych loravskich ziem, zaczęły szerzyć się wieści o poczynaniach obcych na verdeńskich ziemiach. Nieuzbrojeni najeźdźcy okazali się o wiele bardziej brutalni i niebezpieczni niż uzbrojone po zęby wojska avijskie. Pogarda dla loravskich zwyczajów i tradycji zaczęła szerzyć pośród ludu przekonanie o własnej dzikości. Loravianie zaczęli natychmiast interesować się modą i obyczajami pochodzącymi z Kontynentu. Piękne północne stroje zaczęły bardziej zastępować zachodnie szaty, pełne ozdób i przeszyć. Lud Loravii z każdym rokiem tracił swoje barwy, mieszając się z rozbuchaną kulturą Kontynentu. 

Jednakże najbardziej zmieniły się miasta, w szczególności te verdeńskie. Yenna pamiętała, jak jej matka i ludzie odwiedzający Arknę wspominali zadbane ulice, bezpieczne nawet po zmierzchu. Mówiono, że choć i złodzieje mieli pełne kieszenie, przez lata w Loravii panował spokój i porządek, aż do dnia, w którym do jej brzegów przybili mieszkańcy Kontynentu. Teraz żebracy szerzyli się jak wszy, kradnąc wszystko, co mogli spożytkować. Małe osady były siedliskiem bandytów z Tiglavve. Zaraz zajęła wpierw serce, a potem resztę ciała królestwa, sięgając aż po Sveę. Zmieniło się wszystko. 

Yennessa świadoma tego, że czasy bezinteresownej dobroci minęły, wiedziała, że gdyby ktoś ją rozpoznał, tym razem czekałyby ją nie żelazne obręcze, ale czarny sznur skazanego na śmierć. Jedyną jej maską były lata spędzone w celi, które odcisnęły swój ślad, jak latami woda rzeźbi skałę. Kobieta zbiła wzrok w ziemię i przemykając się ulicami, szukała rynku. Na rynku zaś chciała znaleźć niestrzeżony bochenek chleba, odłożony przez nieuważnego mieszczanina płaszcz, czy choćby opuszczoną w pośpiechu monetę. 

Nie wiedziała, że znajdzie o wiele więcej, niż mogłaby w najśmielszych snach przypuszczać.

O dniu jęku, o dniu szlochu,
Kiedy z popielnego prochu
Człowiek winny na sąd stanie

Dajcie mi jeszcze dopisać drugą część, po której zapraszam do wspólnego wątku :)