Polowanie na Czarownicę [6.1]

Gdy Anna się obudziła, paladyna już nie było. Kobieta spojrzała krytycznym wzrokiem na siennik w kącie. Przynajmniej odsunął się na rozsądną odległość — pomyślała, dotykając suchych włosów. Chwila minęła, nim znalazła grzebień pozostawiony przez córkę gospodarza. Poplątane kosmyki nie chciały się poddać, ich rozplątywanie zdawało się nie mieć końca. Kobieta odgarnęła je na plecy i związała ciasno wstążką. Sięgnęła po codzienną dawkę mikstury, ale jej palce natrafiły na powietrze.

Przetarte giezło zsunęła się ze szczupłych ramion. Anna zastanawiała się, czy zsunęło się już wczoraj, czy dopiero dziś. Nie była nieśmiałym podlotkiem. Wstydziła się szpecących blizn, które każdego dnia przypominały, jak blisko była kiedyś sukcesu. Gdzieś w głowie pałętało się jej, że Białorytny wrócił późną nocą, a ona nie miała już sił, żeby zrobić z nim porządek. Teraz nie wiedziała nawet, gdzie się włóczył i czy zamierzał kiedyś wrócić. Żeby wreszcie wyjaśnić, o co to wszystko, do jasnej cholery — pomyślała, otulając się chustą.

Czarodziejka otworzyła okno na oścież, wpuszczając do środka świeże powietrze. Nic nie przypominało wczorajszego koszmaru. Całe Aed parowało, ogrzewane przez promienie słońca. Ulica tętniła życiem, wozy leniwie toczyły się prostymi ulicami, służący krążyli po mieście ze sprawunkami. Widząc maszt statku na horyzoncie, domyśliła się, że tawerna znajduje w którejś z portowych dzielnic.

Jej suknia suszyła się, przewieszona przez ramę łóżka. Córka karczmarza widocznie zdawała sobie sprawę z tego, że czarna tkanina może na słońcu wyblaknąć. Gruby materiał był wciąż wilgotny. Anna wzdrygnęła się na myśl, w ogniu spłonęły wszystkie jej szaty, a została tylko niepraktyczna suknia i cenna chusta. Czarodziejka zaczepiła dziewczynę na schodach.
— Macie jakąś tunikę? — zapytała z należytą grzecznością. Po chwili wzięła zawiniątko, wróciła do pokoiku i narzuciła na giezło. Sprawie zasznurowała bok i wyprostowała wszystkie zagięcia. Dawno już nie nosiłam zieleni — mruknęła obojętnie.

Pieniądze. Potrzebowała pieniędzy. Sporej sumki pieniędzy. Najpierw, żeby coś zjeść. Potem, żeby oddać paladynowi. Potrzebowała też własnych ubrań… Wysłużona czarna suknię zdecydowała sprzedać jakiejś ladacznicy, więc coś już miała zagwarantowane… Do sumy, która pozwoli jej przeżyć kila dni sporo brakowało. Mogła spróbować kradzieży, gdyby tylko miała nóż. Czarodziejka bez namysłu dopisała do długu Białorytnego jeszcze swój kozik.

Okazja spadła prosto z nieba. Wystarczył jeden uśmiech, wino i talia kart. Anna  rozsiadła się wygodnie, nie spuszczając wzroku z młodego kawalera. Ona zaoferowała mu jedną wspólną noc, on jej pękaty mieszek. Małolat nie miał pojęcia, że zachłysnął się urokiem dwustuletniej babci — pomyślała czarodziejka, sprawnie tasując karty. Skurwić się nie zamierzała. Półtora wieku to wystarczająco dużo czasu, żeby nauczyć się oszukiwać. Po kilkunastu minutach, karczma emanowała frustracją młodzika.

Teraz Anna miała wystarczająco pieniędzy, żeby kupić coś do jedzenia i zwrócić ich część paladynowi. Chciała z nim wreszcie porozmawiać. Jeszcze wczoraj żywiła urazę do każdego, kto zmusiłby ją do użycia magii.

Przez tyle lat się jej obawiała, unikając zaklęć na każdy możliwy sposób. Każda słowo inkantacji przypominało, jak wiele straciła przez swoją ambicję. Rodzinę, młodość, niewinność i miłość — wyliczyło sumienie z przekąsem. Ludzie mówili, że czas leczy rany. Anna przekonała się, że czas tylko uśmierza ból, rany pozostają. Nie można długo uciekać od samego siebie — mruknęła, bawiąc się pustym kuflem. Rozcieńczone wodą wino było mętne, co chwilę z głębi naczynia wypływały strzępy winogron.

Czarodziejka nie czuła się jak nowonarodzona. Czuła tylko, że gdzieś pośród szarych chmur pojawił się promień nadziei. Rozsiadła się wygodnie w kącie, czekając na Białorytnego.

Fergusie Finie?